21 December 2011

"The New Internet Will Make You Sad Forever"


Loved this article by Sam Biddle on Gizmodo - http://gizmodo.com/5869802/the-new-internet-will-make-you-sad-forever In case the URL gets obsolete, here is the article copy-pasted.

The New Internet Will Make You Sad Forever - by Sam Biddle


The web used to be about other people. IMing your friend, emailing your wife, a chatroom with other guinea pig enthusiasts. Now it's turning around. Information is becoming less important than emotion—the web is an empty nostalgia factory.

When everything is worth becoming a memory, what's that say about remembrance? If everything is the object of nostalgia and reminiscence then I don't really know what those things mean anymore—it would seem to be nothing. We're reaching that point.

Technology has not only made it easier to long for the past, it's made it tempting—and at times unavoidable—to strangle ourselves with an overload of fake nostalgia. Through their abundance and laxness, memories have been cheapened like few other things by the internet by sites like Timehop, which unifies existing nostalgia feeders into a daily digest of your social media footprints. Its creator calls it a "digital wave of nostalgia"—reminders of where you checked in, what you photographed, and what the weather was like a year ago each day are served up automatically. "Memories delivered daily to your inbox!" A bar I checked in to a year ago. I forgot about it. Now I remember. Proof that I existed a year ago—something to grasp. "A daily email that brings it all back to you," Timehop calls itself. All of what?

We Instagram our burgers, our trips to the mall, our beers, our sunsets.
We check in to every trivial appointment, errand, and coffee on Foursquare.

And now, Facebook has turned into the largest, clearest mirror ever produced by the internet, expressly designed to chronicle our lives—and to dig deep down into the primordial muck of our social ancient history. With a few clicks I can pore over every exchange I had with every freshman year dorm friend, every high school well-wisher, every photo with a fake friend I met at an internship, and the rest of the detritus and minutia.

There's a great deal of beauty in Timeline—but it simultaneously holds all the dreck that we have no reason to revisit, spread across a gilded platter and garnished quite nicely. I love Timeline—I use it daily. It's an extraordinary creation, and yet I know there's something a little perverse about wading through page after page of status updates from years and years ago. But I keep going.

We spoon feed ourselves these bites of personal history because everything happens too fast to eat something better. The web churns, and we churn with it—our lives are often accelerated beyond the ability to stop and appreciate anything, let alone discern the meaningful.

So to compensate, we apply filters to our photos to make them look old, worn, and cherished, we leave breadcrumbs on Foursquare so we'll remember that time we got a danish at the airport, and we swan dive to 2007 on Timeline, swimming with photos and messages of people we have no reason to acknowledge anymore. The result is the devaluing of everything we do. We ought to feel nostalgia for our old bedrooms, a good New Year's Eve, or someone we won't see again. These singular things capture the Greek algos in nostalgia—the pain of something of significance that we can't have back. But you can always go grab another sandwich, no matter how remote it looks in that Instagram.


There's no reason to think this will slow, or even reverse. We're addicted to artificial nostalgia, we're sad without it, and getting a quick fix is effortless. But truth be told, we may be just as sad with it, constantly cast backwards into memories of trifling bullshit. It may be sad to feel like we're sprinting through our high tech lives without milestones, but it could be far, far more depressing to look back fondly on a fucking caffè latte.

20 December 2011

A thought for Dhanurmasam - Him or His?

Once upon a time, there was a wealthy kingdom. The king ruled justly and the ministers worked hard. It was the responsibility of the treasurer of the kingdom to go to all the villages in the kingdom once in every 6 months to collect taxes. He would take a small troop of soldiers with him to guard the treasury box filled with money. He would always make sure that he reached the capital before dark and would never travel when the night fell. He didn't want to attract the attention of thieves and robbers who would way-lay anyone travelled through the jungles after dark.
Once, the treasurer somehow got delayed on the way. He was travelling through a forest and it was getting dark. Suddenly, from somewhere a group of robbers came and attacked the treasury convoy. The robbers outnumbered the soldiers. A fight ensued. As they were fighting a fierce battle, six young men came and joined the soldiers. Five of them fought valiantly with the robbers. The sixth man took the treasury chest with him on a horse, reached the capital and brought more soldiers with him. The robbers were all caught. The king was very pleased with the six young men. He praised the service rendered by them to the kingdom and said he would grant each of them one wish.

The first young man said, "My house is in a very dilapidated condition. Can you build me a brand new and strong house please?" The king said of course, he would.

The second man said, "I have a good house. But I don't have any money. Can you make me a wealthy man?" The King said he would gladly do that.

The third man said, "I want my family to be respected by all. Can you please confer the honor of knighthood on me and my family?" The King said it is a simple wish and he would fulfill it.

The fourth man said, "I have everything except one thing. I am in love with my neighbor's daughter and want to marry her. My neighbor doesn't like me. Can you influence him so that he would give his daughter to me in marriage?" The King smiled at this and said he would definitely do that.

The fifth man said, "I don't want any of these material things. I want to do some service to my village. The roads leading to my village have gone bad and full of potholes. Can you please get them repaired?" The King said it is a noble thought indeed and that he would happily fulfill it.

The sixth man was quiet all the time. When his turn came, he didn't say anything. King asked him what his wish was. The man hesitated and said, "You should not get angry at hearing my wish. You should not deny it either. Give me your word to that effect and I'll tell you what my wish is." The King hesitated. The man said, "Don't worry o King. I won't ask for anything that's beyond your capacity. I'll only ask for something that you can easily give." The king thought for a moment and agreed. The man said, "O King, I wish for your company for a week every year. You should come to my house and live with me for a week every year." The king granted him the wish.

Everybody in the court thought the sixth young man to be a fool. But very soon everybody realized how intelligent he was.

Since the King would visit him every year and stay for a week in his house, his small dilapidated house was replaced by a big palace. He was given wealth to be able to host the king. His friends, relatives, villagers, and everybody in the kingdom started respecting him because of his friendship with the king. The king felt it is inappropriate to come and live in a common man's house every year, so gave his daughter to the man in marriage. Now the king had no problem being a guest in his son-in-law's house.

What is the hidden meaning of this story?

The first man wanted "good strong house". We ask God for strong body and good health.

The second man asked for "wealth". We ask God to give us money, cars, jobs and other material things.

The third man asked for "knighthood". We ask God for respectability and honor in the society.

The fourth man asked for "fame" (through social service). We ask God for fame all the time.

The fifth man asked for "wife and children". We ask God to bless us with children, grand children, etc.

But the intelligent sixth man didn't ask for any of these things. He asked for God Himself. Once he got God, he got everything that is God's. So, we all need to make this choice. Do we want Him or do we want His?

24 February 2011

మా బుడుగేడీ?


భూతాన్ని ప్రసన్నం చేసుకుని రూపాయలు సంపాయించేద్దామని ప్లాన్ వేసిన డబ్బారేకుల సుబ్బారావు,


హనుమంతుల వారికి పన్నెండులక్షల ముఫ్ఫైఆరువేల రెండొందల పధ్నాలుగు కొబ్బరికాయలు బాకీ ఉన్న రాధాయ,

"ఏం గసురుతున్నావు? నీ ముగుణ్ణనుకున్నావా ఏం?" అని వాళ్ళమ్మని ఎదురు గదమాయించే బుడుగు,

రాఛ్ఛసుణ్ణి నడ్డి మీద చంపేసి రాకుమారిని రష్చించేసిన బుడుగు,

పదమూడో ఎక్కం, సీరాముని దైచేతను గబగబా అప్పచెప్పేసిన బుడుగు,

ప్రెవేటు మాష్టారికే ఎదురు ప్రెవేటు చెప్పేసి బుడుగుని కొంగుచాటున దాచేసిన బామ్మ, (పాపం డెనిస్ కి ఇలాంటి బామ్మ లేదు)

అందానికీ ముగ్ధత్వానికీ అమాయకత్వం కలగలిపిన ఆరిందాతనానికీ చెరగని చిరునామా రాధమ్మ,

"ఫలానా తారడు ఫలానా తారదీ ఒకరికొకరు ఏమవుతారు ఎడిటర్జీ?" అని సినీపత్రికలకి ఉత్తరాల్రాసే బుడుగూ వాళ్ళ బాబాయి,

ఒక తరం పాటు కార్టూనిస్టులకి కావలసినంత మేత అందించిన లావుపాటి పక్కింటి పిన్నిగారు,

బుడుగు బాధితుడు నంబర్ వన్ పక్కింటి పిన్నిగారి ముగుడు,

"ఛీ పోదురూ" అని సిగ్గుపడేసే సిగాన పెసూనాంబ,

తలచుట్టూ పచ్చటి చక్రం ఉందేమో వెతికి చూడ బుధ్ధయ్యే కాటుక కళ్ళమ్మాయి సుబ్బులు,

"బావుల్లాయి బుగ్గులు" అని బారెడు పొద్దెక్కాక ఆవులిస్తూ లేచి ముగ్గుల్ని ఆస్వాదిస్తూ మొహం కడిగే రావుడు,

స్వయంవర సభలో సిగ్గు పడుతూ వరమాల పట్టుకు నిలుచున్న సీతమ్మ,

గంభీర స్నిగ్ధ మందహాస ముఖారవిందుడైన రామయ్య,

పుట్టినరోజు కానుక చెయ్యాలని తపన పడే గోపన్న,

డికెష్టీ వాడు,

జెట్కా వాడు,

విగ్గులేని యముడు,

రెండో నంబరు ప్రద్యుమ్నుడు,

కొత్త డైలాగులు రాయించుకున్న గిరీశం,

మగదక్షత,

సినీ భేతాళుడు,

అమాయక విక్రమార్కుడు,

జనతా ఎక్స్ ప్రెస్ లో పంచవటి జనాభా,

"హలో, ఓ ఫైవుందా?" అని సరదాగా పలకరించే అప్పారావు,

రెండుజెళ్ళ సీతలు, ప్రభావతులు,

భగ్నవీణలూ, బాష్పకణాలూ,

ముత్యాల ముగ్గులు, గోరంత దీపాలు,

అందాల రాముడు, శ్రీనాథ కవిసార్వభౌముడు,

.

.

.

.

.

.

.

.

"హాయిగా...ఇల సాటి లేని జంటగా" ఉన్న జీవితకాల సహచరుడు బాపు,





అంతా బావురుమంటున్నారు... రమణగారూ, వదిలేసి వెళ్ళిపోయారెందుకని.


15 January 2011

ఎనభైల్లో సంక్రాంతి

అందరికీ సంక్రాంతి శుభాకాంక్షలు. సంక్రాంతి అంటే ముఖ్యంగా గొబ్బిళ్ళే గుర్తుకొస్తాయి. తెల్లారుగట్లే ఆవు పేడ కోసం వేట. ఊరి నిండా గేదెలే, ఆవులు తక్కువైపోయాయి అప్పటికే. కరణం గారి కొష్టంలో ఒక ఆవు, భువనేశ్వరి అత్తయ్యగారి పెరట్లో ఒక ఆవు, శ్రీరామనిలయం గోశాలలో రెండు ఆవులు - ఇంతే. వూళ్ళో ఉన్న గొబ్బిళ్ళ వయసు అమ్మాయిలు పాతికమందికీ ఈ నాలుగు ఆవులే పేడ సప్లయ్ చెయ్యాలి, కష్టం కదా. ఆవుపేడ కోసం అర్థరాత్రి రెండింటికి లేచిన రోజులున్నాయి. పరీక్షలకు చదూకోడం కోసం కూడా ఎప్పుడూ అంత తొరగా లేవలేదు నేను. పేడ బాగా దొరికిన రోజు ముప్ఫై చుక్కల పెద్ద ముగ్గు మీద ఐదు పెద్ద పెద్ద గొబ్బిళ్ళుంటే, అంత దొరకని రోజున పదిహేను చుక్కల ముగ్గు మీద చిన్న చిన్న గొబ్బిళ్ళు మూడుండేవి. గొబ్బిళ్ళ మీద కళ్ళన్నీ పూర్తిగా విచ్చుకున్న పెద్ద ముద్దబంతి పూవు సెంటర్ పీస్ ఐతే, చుట్టూ కృష్ణబంతి పూలు, చిన్నసైజు రేకబంతి పూలు వందిమాగధుల్లా పరివేష్టించి ఉండేవి. అవి పేడ గొబ్బిళ్ళో, పూలబంతులో అర్థం కాకుండా అలంకరించి పారేసేవాళ్ళం. సంక్రాంతి నెలలో బెస్ట్ పార్ట్ "సందె గొబ్బిళ్ళు". పొద్దున్న ఎవరిళ్ళలో వాళ్ళు పెట్టుకునే గొబ్బిళ్ళు కావివి. సాయంకాలం పూట గొబ్బిళ్ళు పెట్టి పేరంటం పిలుచుకునే టైప్ గ్రాండ్ గొబ్బిళ్ళు ఇవి. ఈ గొబ్బిళ్ళకి అలంకారం ఆడంబరం చాలా ఎక్కువ. జయంట్ సైజు గొబ్బిళ్ళు కూడాను. పట్టుపరికిణీలు, జెడగంటలు పెట్టుకున్న నాగారం జెడలు, వేసుకుని ఆడపిల్లలంతా పేరంటానికి వెళతారు. గొబ్బిళ్ళు పెట్టుకుంటున్న అమ్మాయి గొబ్బికి పూలు పసుపు కుంకాలతో పూజ చేస్తుంది. పూజయ్యాక అమ్మాయిల బృందమంతా కలిసి గొబ్బి చుట్టూ తిరుగుతూ చప్పట్లు తడుతూ బోలెడు పాటలు పాడతారు - "ఎన్నీయల్లో ఎన్నీయల్లో విత్తూ విత్తూ వేసారంట ఏమి విత్తు వేసారంట, రాజా వారి తోటలో జామవిత్తు వేసారంట", "బుజబుజ రేకుల పిల్లుందా", "సుబ్బిగొబ్బెమ్మా సుబ్బణ్ణీయవే" ఇంకా చాలా పాటలుండేవి. పూజంతా అయ్యాక ప్రసాదం పెట్టేవాళ్ళు. సందెగొబ్బిళ్ళ ప్రసాదాలంతటి రుచికరమైన ప్రసాదాలు నెనెక్కడా తినలేదు. ఆవపెట్టిన చింతపండు పులిహార, సాతాళించిన శెనగలు, తాళింపు వేసిన శెనగపప్పు, రవ్వ పులిహార, అటుకుల పులిహార, చిట్టిగారెలు, పటికబెల్లం పలుకులు పుట్నాల పప్పు అటుకులు కలిపిన మరమరాలు, ఇలా ఉండేవి ప్రసాదాలు.




తెల్లారుగట్ల పూజ అయ్యేంతవరకు మహా భక్తిగా అపురూపంగా చూసుకున్న గొబ్బిని పొద్దున్న మా పనమ్మాయి నూకాలు ఇర్రివరెంట్ గా గోడకి పిడక కొట్టేస్తుంటే ఈక్వల్లీ ఇర్రివరెంట్ గా నేను వేలితో పిడక మధ్యలో కన్నం పెట్టేసేదాన్ని. ఈ నెలంతా ఎండ మీదే దృష్టంతా ఉండేది. ఎండ బాగా వచ్చినరోజు సంతోషంగాను, ఎండ బాగా కాయని రోజున కాస్త దిగులుగానూ ఉండేవాళ్ళం. ఎండ బాగా రాకపోతే గొబ్బిళ్ళ పిడకలు ఎండేదెలా? సాయంకాలం బడినుంచి రాగానే ముందుగా పరిగెట్టేది గొబ్బిళ్ళ గోడ దగ్గరికి. ఆ రోజు ఎండకి ఎంత ఎండాయో, ఎప్పుడు గోడ మీన్నుంచి తీసి దండలు గుచ్చుకోవచ్చో బేరీజు వేసుకునేవాళ్ళం. గోడ మీదుంటే పగలు ఎండకి ఎండినా, రాత్రి పూట కురిసే మంచుకి మళ్ళీ వ్యవహారం మొదటికొచ్చేసేది. ఇలా ప్రాణాలన్నీ గొబ్బి పిడకల మీదే పెట్టుకుని బ్రతికేవాళ్ళం నెలంతా.



సంక్రాంతి నెల్లో ఇంకో విశేషం ముగ్గులు. మా వీధిలో ఉండే రమక్క, వేణక్క పెద్ద పెద్ద ముగ్గులేసేవాళ్ళు. ముప్ఫై బై పదిహేను చుక్కల ముగ్గంటే వాకిలంతా నిండిపోవలసిందే. పక్క వీధిలో ఆంజనేయులు మాస్టారుగారమ్మాయిలు ఉండేవారు జయక్క విజయక్క అని. వాళ్ళు వాళ్ళ వీధిలో దిగ్గజాలు. రమక్క వేణక్క చుక్కలను కలుపుతు వేసే రత్నాల ముగ్గుల్లో ఎక్స్పర్ట్స్ ఐతే, జయక్క విజయక్కలు చుక్కల చుట్టూ ఒకే దారంతో అల్లినట్టుండే ముత్యాలముగ్గులలో ప్రవీణులు. వీళ్ళు పెద్ద పెద్ద ముగ్గులేస్తే, వాళ్ళు కాంప్లెక్స్ ముగ్గులేసేవాళ్ళు. వాళ్ళ వీధికీ మా వీధికీ ఎప్పుడూ పోటీయే. మా వీధి బావుందంటే మా వీధే బావుందని నేనూ వినోదినీ ఎప్పుడూ వాదించుకోడమే. అక్కలని చూసి ఇన్స్పైర్ అయిపోయి నేనూ వేశాను ముగ్గులు. కానీ ఓసారి మా బుల్లిమావయ్య కాలేజీకెళుతూ నా ముగ్గు చూసి "అమీబా వేసావా? బావుందే!" అనేసి సైకిలెక్కి తుర్రుమన్నాడు. ఆ నెలంతా ముగ్గుల పిచ్చి ఎంతగా పట్టేదంటే, ఒక నలభై పేజీల తెల్లకాయితాల నోటుబుక్కు కొని దాన్లో పెన్సిలుతో ముగ్గులన్నీ వేసుకుని దాచుకునేవాళ్ళం. ఉగాది పండగొచ్చేసరికి ఎక్కడో పారేసేవాళ్ళం. ఆ పుస్తకం జాడ కూడా తెలిసేది కాదు. మళ్ళీ యేడాది ఇంకో కొత్త ముగ్గుల పుస్తకం. కానీ జెన్యూయిన్ ముగ్గుల ఎక్స్పర్ట్స్ అయిన రమక్క వేణక్క లాంటి వాళ్ళ దగ్గర అట్టలు నలిగిపోయి కాస్త కాస్త వెలిసిపోతున్న లావుపాటి మూడొందల పేజీల ముగ్గుల పుస్తకాలుండేవి, వాళ్ళ అమ్మమ్మలు, అత్తయ్యల దగ్గరినుంచి వంశపారంపర్యంగా వచ్చిన ఆస్తులు. పొద్దున్న స్కూలుకెళ్ళేటప్పుడు ఎవరింటి ముందు కొత్త ముగ్గున్నా ఠకీమని ఆగిపోడం, బాగ్ లోనుంచి నలభై పేజీల ముగ్గుల పుస్తకం తియ్యడం, ఆ ముగ్గు కాపీ చేసుకోడం - "అక్కా, లేట్ ఐపోతోందే, మేస్టారు కొడతారే, రావే" అని పక్కనుంచి తమ్ముడు ఎంత మొరపెట్టుకున్నా వాడి గోడు వినపడితే కదా. ముగ్గుల్లో ఉన్న మజా అలాంటిది.



భోగి ముందు రోజున, నెలంతా పెట్టుకున్న గొబ్బిళ్ళతో చేసిన పిడకలతో పెద్ద పెద్ద దండలు చేసేవాళ్ళం. భోగినాడు సాయంకాలం భోగిపళ్ళ పేరంటాలు. రేగుపళ్ళు, ఐదుపైసల కాసులు ఎన్ని దొరికితే అంత రిచ్. భోగిపేరంటాల్లో దొరికిన డబ్బు ఒక్కోసారి నెలంతా సరిపోయేది నువ్వుజీళ్ళు కొనుక్కోడానికి. ఆ రోజులే వేరు. పిల్లల పండగ భోగి వరకే. సంక్రాంతి కనుమ ముక్కనుమ పెద్దాళ్ళ పండగలు. వీధుల్లో చేరి ఆడుకోడం, గారెలు బూరెలు తినడం తప్ప పిల్లలకి పెద్ద విశేషమేమీ ఉండేది కాదు. ముక్కనుమ నాడు సాయంకాలం మాత్రం నల్లని జీమూతశకలం లాగ ఒక దిగులు పిల్లలందరి మొహాల మీదా ఆడుతూ ఉండేది. తెల్లారితే మళ్ళీ బళ్ళు తెరిచేస్తారు. అంతే కాదు, సెలవలకి ముందు జరిగిన మూడో యూనిట్ టెస్ట్ తాలూకు పేపర్లు, మార్కులు ఇస్తారు కూడా. సత్యభామ సుభద్ర లాంటి చదువుకునే అమ్మాయిల సంగతి ఎలా ఉన్నా, వెంకట్రావు శీను లాంటి బండబ్బాయిలకి ఇది ఘోరకలిగాను అక్రమం లాగాను అనిపించేది - సంక్రాంతి సెలవల్లాంటి స్వర్గాన్ని ఆనుకునే ఇంతటి నరకం ఉండటం.



ఈ బాధెంత సేపో ఉండేది కాదులే. స్కూళ్ళు తెరిచిన రెండోరోజుకే మరుపొచ్చేసేది. స్నేహితులతో రోజూ ఆడే ఆటల ముందు యేడాదికోసారొచ్చే సంక్రాంతి శెలవలెంత!