శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్య శాస్త్రి

మూడో యేడు నడుస్తోంది నాకప్పుడు. మాయాబజార్ సినిమా రెండో ఆటకి అందరం వెళుతూంటే, రేడియో ట్రాన్సిస్టర్ వెంట తెచ్చారు మా నాన్నగారు. కథామందారం శీర్షికలో వస్తున్న వడ్లగింజలు కథ తరువాయి భాగం మిస్ అవ్వకూడదని. శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్య శాస్త్రి గారితో అదీ నా మొదటి పరిచయం. ఆ ఙ్ఞాపకం వెంటనే మరుగున పడిపోయింది. మళ్ళీ శ్రీపాద వారి కథల సంపుటాలు చదవడం ఇంటర్మీడియెట్ లో ఏర్పడింది. వడ్ల గింజలు కథ చదువుతున్నాను. తంగిరాల శంకరప్ప పేరు చూడగానే ఎక్కడో విన్న ఙ్ఞాపకం. మధ్య, ప్రౌఢ అన్న మాటలూ, చదరంగపుటెత్తులు చదువుతూంటే మెరుపు కొట్టినట్టయ్యి, మరుగున పడ్డ చిన్నప్పటి స్మృతి తిరిగొచ్చింది. అదీ శ్రీపాద వారి కథ అంటే. ఒకసారి విన్న కథ జీవితాంతం మరుపుకి రాదు. అంత వైవిధ్యం, అలాంటి శిల్పం. మల్లాది రామకృష్ణ శాస్త్రి గారన్నట్టు, "ఈ శతాబ్దంలో వచన రచనకి పెట్టింది పేరు ఇద్దరే - చెళ్ళపిళ్ళ వేంకట శాస్త్రి గారు, శ్రీపాద సుబ్రహ్మణ్య శాస్త్రి గారు. వెంకటశాస్త్రి గారి వచనం చదవకపోతే తెలుగువారికి తెలుగు రాదు. శ్రీపాద వారి కథలు విని ఉండకపోతే తెలుగుల ఉనికి అయోమయం".

తెలుగు కథకి శతజయంతి అని జరుపుకుంటున్నాం. ఈ శతజయంతి వ్యావహారిక తెలుగు కథకి. అంతకుముందు కథా ప్రక్రియ తెలుగు భాషలోనే లేదా అంటే, గ్రాంధిక భాషలో ఉంది. కథా సరిత్సాగరము, పంచతంత్రము లాంటివి గ్రాంధిక భాషలోకి అనువాదమయ్యాయి. వ్యావహారిక తెలుగు కథా ప్రక్రియని మనం పాశ్చాత్య సాహిత్యం నుంచి తెచ్చుకున్నాం. తెలుగులో చెయ్యి తిరిగిన కథకులంతా, ఆంగ్ల భాషని, పాశ్చాత్య సాహిత్యాన్నీ ఔపోసన పట్టి ఆకళించుకున్నవారే, సంప్రదాయవాదులైన విశ్వనాథ సత్యనారాయణ గారితో సహా. శ్రీపాద వారొక్కరే ఆంగ్ల భాష, ఆంగ్ల సాహిత్యపు ప్రభావం లేకుండా తెలుగు భాషలో కథలు వ్రాసిన రచయిత. ఆయన ఇంగ్లీషు నేర్చుకోలేదు. ఒక్క ఇంగ్లీషునే కాదు, హిందీని కూడా వ్యతిరేకించిన భాషాభిమాని. వారి అభిమానం దురభిమానం కానే కాదు. గట్టి కారణాలు, వాదమూ ఉన్నాయి దాని వెనుక. ఎలాంటి మనో భావాన్నైనా ప్రకటించడానికి కావలసిన పదజాలం, భావ శబలత, పుష్టి, పరిణతి, తెలుగు భాషలో ఉన్నాయి కనుక తెలుగు కంటే పరిణతిలో చిన్నదైన హిందీ వంటి భాషను మన భావాల మీద రుద్దవలసిన ఆగత్యం లేదని వారి అభిప్రాయం.

శ్రీపాదవారి కాలం విరుధ్ధ సంఘర్షణలకి ఆలవాలమైన సంధి కాలం. బ్రిటిష్ పాలన, ఇంగ్లీషు భాషా, కొత్త చదువులూ, పాశ్చాత్య సాహిత్య సంస్కారం, పారిశ్రామిక నాగరికత, బాడ్మింటను లాంటి కొత్త క్రీడలు, కోర్టులూ, ప్లీడర్లు, వ్యాజ్యాలు ఒక పక్కన సమాజాన్నేలుతుంటే, మరొక పక్క ఉపనయనాలూ, పంచశిఖలూ, మడీ, ప్రాయశ్చిత్తాలు, ఘటశ్రాధ్ధాలు, బాల్యవివాహాలు, విధవలని ఆకర్షించి వారి ఆస్తులకి ఎసరు పెట్టడాలు, బ్రూణ హత్యలు చేయించే పరిస్థితులకి నెట్టడాలు, చాంద్రాయణాలు, ఇతర అగ్రవర్ణాచారాలు, అగ్రవర్ణ దురహంకారము, అగ్రకుల రాజకీయాలు సృష్టించిన దుర్భర దళిత జీవితము సమాజాన్ని ఏలుతున్నాయి. హరికథలు, పెళ్ళిళ్ళలో మేజువాణీలు చేసే సానుల భామాకలాపాలు, సినిమాలు, నాటకాలు తెలుగు కళారంగాన్ని ఏలుతున్నాయి. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో ఈ విరుధ్ధ సంస్కారాల మధ్య గురజాడవారు రచనా వ్యాసంగం మొదలుపెట్టారు. వారి ఆధునిక దృష్టిని పూర్తిగా అందుకోలేకపోయినా, ఆయన వెనుకే కందుకూరి వీరేశలింగం పంతులు సంస్కరణభావాలకు సన్నిహితంగా కనపడతారు.

ఈ సంస్కరణోద్యమ కాలం మన శ్రీపాదవారి రచనా వ్యాసంగానికి వొరవడి పెట్టిన కాలం. ఈ ఉద్యమంలోని పరిమిత లక్ష్యాలను (ఒక్క వేశ్యల విషయంలో తప్ప) నమ్మిన సాహిత్యకారుడు శ్రీపాదవారు. ఆయన కందుకూరి మార్గంలో బహుముఖంగా రచనలు చేసారు. పండితుడిగా, పద్యకావ్య రచయితగా, విమర్శకుడిగా, చారిత్రక, శ్రవ్య, సాంఘిక, నాటక, నాటికా కర్తగా, నవలాకారుడిగా, అనువాదకుడిగా, వైద్యగ్రంథకర్తగా, వాచక రచయితగా, పత్రికా సంపాదకుడిగా, పాత్రికేయుడిగా, కథా రచయితగా, స్వీయ చరిత్రకారుడిగా, శ్రీపాదవారు బహుముఖ ప్రఙ్ఞాశాలి.

శ్రీపాదవారు వ్యావహారిక భాషా ప్రచారానికి చేసిన కృషి చాలా గొప్పది. వచన సాహిత్యంలో అభ్యుదయోద్యమం తలెత్తడానికీ, బలపడటానికీ పరోక్ష కారకుడయ్యి కొడవగంటి కుటుంబరావు వంటి వారి మార్గాన్ని సుగమం చేసారు. శ్రీపాదవారి కృషి వెనుక కొన్ని విశిష్టతలున్నాయి అవేంటంటే -

1. ఆయనది సరళమైన గ్రామీణ మనస్తత్వం.
2. ఆయనవి మాండలిక జీవితానుభవాలు.
3. ఆయనకు జాతీయోద్యమంలోని భాషా రాజకీయాలతోనూ, కులరాజకీయాలతోనూ పేచీ ఉంది.
4. ఆయనది వైదిక విద్యలన్నీ విడిచిపెట్టి కొత్తదారి తొక్కగలిగిన ఆత్మశక్తి.
5. ఆయనకి లోకవృత్తం సూక్ష్మాతి సూక్ష్మంగా పరకాయించుకుంటూ ఉండాలన్న తెలివి ఉంది.
6. తెలుగు భాషా ప్రయోగ వి~గ్ౙానమంతా స్త్రీల వల్లనే అలవడిందనే భాషా పరిశీలక దృష్టి ఉంది.

ఈ అంశాల వల్ల భావాల్లో కందుకూరికీ, భాషలో గురజాడకీ చేరువయ్యారు. వాస్తవికతకు చేరువగా ఉండే వీరి కథలు వినోదానికి చదువుకుని పక్కన పడేసే కథలు కావు. జీవితంలో సందిగ్ధావస్థ కలిగినప్పుడు దీపాల్లాగా వెలిగి మార్గనిర్దేశం చేసే పటిమ కలిగిన కథలు.

ఇక వీరి కథల విషయానికి వస్తే, కులజాడ్యాన్ని వ్యతిరేకిస్తూ దయకి సమతకి పెద్దపీట వేసిన కథలెన్నో వ్రాసారు వీరు. మూర్ఖంగా అచారాలనే పట్టుకుని వేళ్ళాడుతూ ఆచారాల వెనుక అసలు పరమార్థమైన నైతిక జీవనాన్ని విడిచి పెట్టేసిన ప్రబుద్ధులని వీరి కథల్లో చీల్చి చెండాడారు. స్త్రీవాదం అన్న పదమింకా పుట్టని రోజుల్లోనే స్త్రీల పరిస్థితుల మీదా, వారు చేపూనవలసిన బాధ్యతల మీదా, స్త్రీలను శక్తివంతులని చేయటం మీదా, అంటే empowerment of women గురించి ఎన్నో కథలు వ్రాసారు.  దయా దాక్షిణ్యం లేకుండా కన్నవారే విధవరాళ్ళైన కూతుళ్ళ పట్ల అమానుషంగా ప్రవర్తించడాన్ని ఎత్తి చూపించారు. ప్రవహించడం ఆగిపోయి చెత్తా చెదారాన్ని తనలో చేర్చుకుంటే మందాకిని కూడా మురుగు కాలువ ఐపోక తప్పదని, వేదజడులైన ఛాందస బ్రాహ్మణులని హెచ్చరించారు.

ఇంతటి పురోగామి, ఇంతటి సంస్కర్త, ఇంతటి విప్లవకారుడు ఐనా శ్రీపాదవారు తమ సంస్కృతిలో ఉన్న గొప్పతనాన్ని చిన్నబుచ్చలేదు. పెద్దాపురం రాజసంస్థానం మీద గురించి వారు రాసిన కథలు చదువుతుంటే, వొళ్ళు గరిపొడుస్తుంది. మన సంప్రదాయం, కళలు ఎంత ప్రాచీనమో, ఎంత మహోత్తుంగమో, ఎంత ఉజ్జ్వలమో మనకర్థమౌతుంది. నా మాట మీద నమ్మకం లేకపోతే "ప్రత్యక్ష శయ్య" అన్న కథ చదవండి. ఆత్మశుద్ధి లేని ఆచారాలని ఖండించారు కానీ శ్రీపాద వారు వేదాభిమానులు. అలాగే, ఇంగ్లీషు భాషనీ పరాయి పాలననీ ఖండించారే కానీ, ఇంగ్లీషువారి క్రమశిక్షణనీ, పరిశ్రమనీ, క్రిస్టియన్ మతంలోని సమానత్వాన్నీ భూతదయనీ శ్లాఘించారు.

శాస్త్రిగారి రచనలకి చిన్నకథ, పెద్దకథ, నవల అన్న మాటలు వాడటం అనవసరం. వాటి శిల్పాలను ఆయన ఏనాడూ పట్టించుకోలేదు. మనం టెక్నిక్ అనేది ఆయన పాటించలేదు. ఆయన దృష్టిలో రచన చెయ్యటమంటే ఒక విందుభోజనం సిధ్ధం చెయ్యడంలాంటిది. ప్రతీ మాటా, ప్రతీ వాక్యమూ, ప్రతీ వివరమూ రుచ్యంగా ఉండాలి. పాఠకుడిని రసాప్లావితులని చెయ్యాలి. అసలీ "రుచ్యంగా ఉండటం" అన్నదే శ్రీపాద శైలీ నిర్మాణాల రహస్యం. ఈ శైలీనిర్మాణాలని, శైలీ శాస్త్రంతో పరిచయమున్న తెలుగు భాషా శాస్త్ర~గ్ౙులు ఎవరైనా పరిశీలిస్తే అది తెలుగు భాషకి, సాహిత్య విమర్శకి చాలా తోడ్పడుతుంది.

ఆయన రాసిన కథలని విభజిస్తే ఈ రకంగా ఉంటాయి -

* అగ్రకులాల ధాష్టీకాన్ని నిరశిస్తూ కథలు
* పరాయి భాష మోజులో పడి తెలుగుని, తెలుగుతనాన్నీ హేళన చేసేవాళ్ళకి చురకలేసే కథలు
* విధవలైన ఇంటాడపడుచుల కష్టాల మీద కథలు
* ఛాందసులకి వేదజడులకి కొరడా ఝళిపించే కథలు
* ధర్మ ప్రభువులైన రాజుల పాలన కబుర్ల కథలు
* అప్రతిమానమైన కళాకారుల, ప్రతిభావంతుల కథలు
* తమ శౌర్యంతో తెలుగు జాతికి వన్నె పెట్టిన వీరాంగనల కథలు
* పరిశ్రమకి, డిగ్నిటీ ఆఫ్ లేబర్ కీ పెద్దపీట వేసి సోమరితనాన్ని తెగనాడిన కథలు
*తెలుగువారి ఆపేక్షలనీ, అంత:కరణలనీ పట్టి చూపించే కథలు
* స్త్రీవాదపు కథలు
* యువతీ యువకుల కొత్త దాంపత్య ధర్మాలను అందిపుచ్చుకున్న కథలు
* గడుసు కబుర్ల కథలు
* తెలుగు పోకడల కథలు
* ప్రతీ మాటా తేనె పట్టులా ఉండే కథలు

ఆయన రాసిన కథలు ఇంచుమించు లెక్కలేనన్ని. అన్నీ మేలుజాతి వజ్రాలు. చదువరులకు చదువు చెప్పగలిగినది ఆయన రచన. విద్యాబుధ్ధులున్న అహంకారులకు కనువిప్పు చేసేది ఆయన వచనము. ఆయన రచనలు మరో భాషకు లొంగవు. జాను తెలుగు నేర్చినవారికీ, తెలుగువారైనవారికే శ్రీ శాస్త్రి గారి కథలు చదివి ఆనందించే అదృష్టము. గురజాడ తదనంతరంలో శ్రీపాదవారు "జాతి"కథకులు.

చివరిమాట

"లోపలుంది, వెళ్ళి చూసి రా" అంది అమ్మ. కొత్త దుఃఖమేమీ కాదు. అమ్మమ్మకి వొంట్లో బావుండకపోడం రెండేళ్ళ క్రిందట మొదలయ్యింది. మూడు నెలల నుంచీ ఆస్పత్రి కి రాకపోకలు ఎక్కువైపోయాయి. పెద్దమ్మలు, మామయ్యలు, అత్తయ్యలు, పిన్ని, అందరూ బాధ పడీ పడీ సాచ్యురేట్ అయిపోయారు. ఇప్పుడు అమ్మమ్మ ఆస్పత్రిలోనే ఉంది, వారం రోజులుగా. డాక్టరు ఇవాళో రేపో అనేసాడు. ఈ మాట తెలిసి అమెరికా నుంచి చూడటానికి వచ్చాను నేను, ఆఖరి చూపులకి.

లోపలికి వెళ్ళాను. మంచం మీద రెక్కలు అలిసిపోయిన హంస లాగ పడుకుని ఉంది అమ్మమ్మ. దగ్గరికెళ్ళి పక్కనున్న కుర్చీలో కూర్చున్నా, అమ్మమ్మ చెయ్యి పట్టుకుని. నెమ్మదిగా కళ్ళు తెరిచి చూసింది. "వచ్చావుటే?" తలూపాను. నాకు ఏదో చెప్పాలనుంది. ఇదే నా చివరి అవకాశం, తరువాత ఏమీ చెప్పలేను కావాలన్నా. "అమ్మమ్మా, నన్ను విడిచిపెట్టి వెళ్ళిపోకు, ఉండలేను" అన్నాను. నాటకీయంగా అనిపించకుండా తెలుగులో నా మనసుని ఎలా చెప్పాలో చేత కాలేదు. లోపల సముద్రపు అలల్లా భావాలు పొంగిపోతున్నాయి. ఒక రకమైన డెస్పరేషన్. మళ్ళీ అమ్మమ్మతో మాట్లాడగలనా? రైలు బయలుదేరేముందు ఏదో ముఖ్యమైన విషయం చెప్పాలనే తొందర లాంటిదేదో కలుగుతోంది. అమెరికాలో ఏడేళ్ళ బట్టీ ఉన్నానేమో ఆ కల్చర్ కొంచం వంటబట్టింది. ఆప్తులతో క్వాలిటీ టైమ్ గడపడం, మనసులోని మాట సమయానికి సరిగ్గా వ్యక్తం చేయగలగడం ఇవన్నీ చాలా ముఖ్యమని నా అభిప్రాయం. అమ్మమ్మతో ఈ చివరి మాటలు నా జీవితాంతమూ గుర్తుంటాయి. కాబట్టి ఏదైనా మీనింగ్ ఫుల్ గా చెప్పాలి. అమ్మమ్మ నుంచి ఏదో ఒక మాట, నాకోసమే తను చెప్పే చివరి మాట వినాలని. ఇదే నా అలోచనంతా.

అమ్మమ్మ వింది. చిన్న చిరునవ్వు ఆవిడ మొహం మీద. "చలేస్తోంది ఈ దుప్పటి సరిగ్గా కప్పు. ఖర్జూరం పండు తినాలనుంది, వెళ్ళి పెద్ద మావయ్యకి చెప్పు" అంది. నేను తలూపి బయటకి వచ్చేసాను. పెద్ద మావయ్య, నాన్నగారు కూర్చుని కాఫీ తాగుతూ ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. అమ్మ అక్కడే ఉంది. సగం ఏడుపు సగం నవ్వుతో వెళ్ళి చెప్పా అమ్మమ్మకి ఖర్జూరం పండు కావాలిట అని. మావయ్య తేవడానికి వెళ్ళిపోయాడు. "అమ్మమ్మతో మాట్లాడావా?" అడిగారు నాన్నగారు. తలూపాను. "ఏమంది?" అడిగారు. "ఖర్జూరం పండు కావాలంది", చెప్పాను. అమ్మకి నా పరిస్థితి అర్ధం అయ్యింది. "మళ్ళీ వెళ్ళి మాట్లాడతావా అమ్మమ్మతో?" అడిగింది. అడ్డంగా తలూపాను. "ఇంటికి వెడతావా? అమ్మకి, పిన్నికి కారియరు పట్టుకురావాలి? పొద్దుటి నుంచీ వాళ్ళేమీ తినలేదు" అన్నారు నాన్నగారు. వెడతానన్నా. నాకు తెలుసు, అమ్మమ్మతో నా ఆఖరి మాటలు అయిపోయాయని. పార్కింగు లోంచి బయటికొచ్చేసరికి చీకటి పడుతోంది. నా మనసులో పుట్టెడు దిగులు.

అమ్మమ్మ... యేణ్ణర్థం పిల్లగా ఉన్నప్పుడు అమ్మ నన్ను అమ్మమ్మ దగ్గర వదిలింది. టెన్త్ అయ్యేవరకూ అమ్మమ్మ దగ్గరే పెరిగాను. నాకు అమ్మా నాన్నా మా అమ్మమ్మే. మా అమ్మమ్మ ఆ పల్లెటూళ్ళో అందరికీ నాయకమణి. పక్కింటి పిల్లాడికి జ్వరం వచ్చినా ఎదురింటి పిల్లకి కాన్పు వచ్చినా అమ్మమ్మ ఎక్స్పర్ట్ సలహా లేనిదే ఏమీ జరగదక్కడ. ఎవరి ఇంట్లోనైనా ఆడవాళ్ళ మధ్య తగువొస్తే తీర్పు తీర్చేది కూడా అమ్మమ్మే. సాయంకాలం పూట భాగవతమో భగవద్గీతో వినాలని చాలా మంది వచ్చేవాళ్ళు మా ఇంటికి. మా తాతయ్య కూడా వాళ్ళతో పాటు ఒక పక్కన కూర్చుని వినడమే తప్ప ఏమీ మాట్లాడేవారు కాదు. హరికథ చెప్పినట్టుండేది ఆవిడ భాగవతం చదివి చెప్తూంటే. పొద్దున్న లేస్తే ’కౌసల్యా సుప్రజా రామా’ తో మొదలయిన గొంతుకి రాత్రి ’హనూమంతం వృకోదరం’ తోనే విశ్రాంతి. అమ్మమ్మ మౌనంగా ఉండటం చూడలేదు నేనెప్పుడూను. అమ్మమ్మ వెంటే ఆవిడ మాట్లాడే మాటలు వింటూ, వెనకాలే అంటూ పెరిగాను నేను. మా మావయ్యల పిల్లలకెవరికీ నాకొచ్చిన భాషలో సగం కూడా రాదు. సెలవలకి అందరం కలిసినప్పుడు మా మావయ్యలు "ఎన్ని మాటలు నేర్చావే" అనేవారు నన్ను చూసి. మాటలొక్కటేనా? ఎన్ని పాటలు పాడేదని. నాకిన్ని మాటలు, పాటలు నేర్పిన అమ్మమ్మకి నేను ఏమీ చెప్పలేకపోయాను చివరి మాటగా. తను చివరి సారి నాతో ప్రేమగా చెప్పే మాటని విలువగా దాచుకోవాలని ఆశ పడ్డాను. ఖర్జూరం పండుని ఎక్స్పెక్ట్ చెయ్యలేదు.

పొద్దున్న మావయ్య చెప్పిన మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి - "అమ్మమ్మ మాట్లాడటం బాగా తగ్గిపోయిందే. ఇదివరకట్లా మాట్లాడట్లేదు. ఏమైనా కావాలంటే నోరు విప్పుతుంది, లేకపోతే లేదు". నాకన్ని మాటలు నేర్పిన అమ్మమ్మ. ఎందుకో ఒక్కసారి దిగులేసింది. మరుక్షణంలో మెరుపు మెరిసి మబ్బు విడినట్లయ్యింది. నేను మళ్ళీ లోపలికి వెళ్ళి అమ్మమ్మతో మాట్లాడకపోయినా పరవాలేదు. నేను నా చిన్నతనంలో మాటలు నేర్చింది మొదలు మేమిద్దరమూ మాట్లాడుకొంటూనే ఉన్నాము. కొన్ని కోట్ల మాటలు. అందులో ప్రేమని అపేక్షని వ్యక్తం చేసేవి కొన్ని లక్షలున్నాయి. జీవితంలో పనికొచ్చేవి దారి చూపించేవి కొన్ని వేల మాటలున్నాయి. ఆ మాటలన్నిటికీ తెర పడుతోందిప్పుడు. ఇప్పుడు మళ్ళీ ప్రత్యేకంగా నాకోసం ఒక కొత్త మాట చెప్పక్కర్లేదు అమ్మమ్మ. బోల్డు మాటలున్నాయి నాకు అమ్మమ్మ గుర్తుగా దాచుకోవాలంటే.

ఆవిడ ఆఖరి క్షణాలని నా దృక్పథంతో చూడదల్చుకోలేదు నేను. ఖర్జూరం పండు తిననీ అమ్మమ్మని.....

నాకు రోడ్డు కనపడట్లేదు.

Shopping

Life before Online Shopping (in Williams Sonoma store) - 


He:  "Look at this coffee mill. It's compact, made from stainless steel."
She: "Yes, it also has easy-to-clean jar that's detachable, and a retractable cord."
He:  "It's affordable too. I like it. Let's buy it."
She: "Ok."


Shopping now (on http://www.amazon.com)


She:  "Look at this coffee mill. The product description says it's compact with retractable cord and a detachable stainless steel jar."
He: "Yes, but it has only 2-star rating."
She:  "You're right. All reviews say to avoid this brand."
He: "How about this other one? It has a 4.5 star rating."
She:  "But this one review gave it 1 star. This guy says the retractable cord got stuck and the blades broke after few uses."
He: "How about this one? It has good reviews too."
She:  "Yes, but I don't like this company. They are not eco-friendly."
He: "How about this one? This company won awards for eco-friendliness."
She:  "Yes, but look at the power specifications. Inadequate."
He: "How about this one?"
She:  "Too big. Won't fit in the cabinet under the kitchen island."
He:  "This one?"
She:  "Too small. Can't use it for spices and other stuff."
He: "Look I found this company that specializes in kitchen appliances. Their coffee mills are top of the line. Blades made from obsidian and jar from surgical steel. They use the same technology in their coffee mills that's used in rockets."
She:  "You're a sucker for rocket technology! But, this company is located in Singapore and the price is $2,400 plus $85 shipping and handling."
He: "Yeah. We don't really need a coffee mill. Do we?"
She:  "Absolutely not. Let's get ground coffee from central market."
He: "Absolutely!"

Wired permanently

http://www.ted.com/talks/lang/en/sherry_turkle_alone_together.html

"The New Internet Will Make You Sad Forever"

Loved this article by Sam Biddle on Gizmodo - http://gizmodo.com/5869802/the-new-internet-will-make-you-sad-forever In case the URL gets obsolete, here is the article copy-pasted.

The New Internet Will Make You Sad Forever - by Sam Biddle


The web used to be about other people. IMing your friend, emailing your wife, a chatroom with other guinea pig enthusiasts. Now it's turning around. Information is becoming less important than emotion—the web is an empty nostalgia factory.

When everything is worth becoming a memory, what's that say about remembrance? If everything is the object of nostalgia and reminiscence then I don't really know what those things mean anymore—it would seem to be nothing. We're reaching that point.

Technology has not only made it easier to long for the past, it's made it tempting—and at times unavoidable—to strangle ourselves with an overload of fake nostalgia. Through their abundance and laxness, memories have been cheapened like few other things by the internet by sites like Timehop, which unifies existing nostalgia feeders into a daily digest of your social media footprints. Its creator calls it a "digital wave of nostalgia"—reminders of where you checked in, what you photographed, and what the weather was like a year ago each day are served up automatically. "Memories delivered daily to your inbox!" A bar I checked in to a year ago. I forgot about it. Now I remember. Proof that I existed a year ago—something to grasp. "A daily email that brings it all back to you," Timehop calls itself. All of what?

We Instagram our burgers, our trips to the mall, our beers, our sunsets.
We check in to every trivial appointment, errand, and coffee on Foursquare.

And now, Facebook has turned into the largest, clearest mirror ever produced by the internet, expressly designed to chronicle our lives—and to dig deep down into the primordial muck of our social ancient history. With a few clicks I can pore over every exchange I had with every freshman year dorm friend, every high school well-wisher, every photo with a fake friend I met at an internship, and the rest of the detritus and minutia.

There's a great deal of beauty in Timeline—but it simultaneously holds all the dreck that we have no reason to revisit, spread across a gilded platter and garnished quite nicely. I love Timeline—I use it daily. It's an extraordinary creation, and yet I know there's something a little perverse about wading through page after page of status updates from years and years ago. But I keep going.

We spoon feed ourselves these bites of personal history because everything happens too fast to eat something better. The web churns, and we churn with it—our lives are often accelerated beyond the ability to stop and appreciate anything, let alone discern the meaningful.

So to compensate, we apply filters to our photos to make them look old, worn, and cherished, we leave breadcrumbs on Foursquare so we'll remember that time we got a danish at the airport, and we swan dive to 2007 on Timeline, swimming with photos and messages of people we have no reason to acknowledge anymore. The result is the devaluing of everything we do. We ought to feel nostalgia for our old bedrooms, a good New Year's Eve, or someone we won't see again. These singular things capture the Greek algos in nostalgia—the pain of something of significance that we can't have back. But you can always go grab another sandwich, no matter how remote it looks in that Instagram.


There's no reason to think this will slow, or even reverse. We're addicted to artificial nostalgia, we're sad without it, and getting a quick fix is effortless. But truth be told, we may be just as sad with it, constantly cast backwards into memories of trifling bullshit. It may be sad to feel like we're sprinting through our high tech lives without milestones, but it could be far, far more depressing to look back fondly on a fucking caffè latte.